drzeworyt japoński, tusz, papier, 24x15 cm (wymiar papieru), sygnatura artysty
Drzeworyt pochodzi z magazynu „Isho Sekai (Świat designu)”, nr 1. Wydany w Tokio w 1901 r. (Meiji 34). Analogiczny egzemplarz znajduje się w kolekcji biblioteki Harvardu.
Prezentowany drzeworyt to kuchi-e, dosłownie "obraz ust". Termin odnosi się do szczególnego rodzaju japońskiego druku drzeworytniczego, który służył jako frontispis magazynów artystyczny, czasopism literackich i powieści pod koniec XIX i na początku XX wieku. Druki te były tworzone przez renomowanych artystów, którzy współpracowali z wydawcami w celu stworzenia efektownych wizualnie i tematycznie ilustracji, które uzupełniały towarzyszące im dzieła literackie. Kuchi-e odegrało znaczącą rolę w popularyzacji sztuki i zaprezentowało talenty wybitnych artystów tamtych czasów.
Historia Kurehatori i Ayahatori sięga czasów starożytnych - te dwie "księżniczki" przybyły do Japonii z chińskiego regionu Kure. Znane tkaczki uczyły swoich umiejętności lokalne kobiety i są upamiętnione w dwóch świątyniach w Ikeda Osaka. Podpis na tej drzeworytniczej ilustracji brzmi "Rosai", co było alternatywnym imieniem używanym przez Ogatę Gekko (1859-1920). Ogata Gekkō był japońskim artystą uważanym za jednego z największych twórców drzeworytniczych ukiyo-e końca XIX w. Był synem rodziny samurajów. Studiował pod kierunkiem Kawanabe Kyosai i Taiso Yoshitoshi, dwóch wybitnych artystów ukiyo-e, w okresie Meiji. Gekkō był samoukiem w sztuce i zaczął od dekorowania porcelany i riksz oraz projektowania ulotek dla dzielnic przyjemności. Około 1881 r. przyjął nazwisko Ogata za namową potomka malarza Ogaty Kōrina. Wkrótce zajął się projektowaniem druków i ilustrowaniem książek i gazet, ale jego talenty szybko przyciągnęły uwagę wydawców i kolekcjonerów, a on sam zaczął tworzyć odbitki drzeworytnicze. Dzieła Gekko odzwierciedlały zmieniające się czasy w Japonii w okresie Meiji, gdy kraj otworzył się na Zachód i szybko się zmodernizował. Jego grafiki często zawierały współczesne tematy, takie jak stacje kolejowe, fabryki i parowce, a także sceny historyczne i tradycyjne japońskie motywy.
"Seibikai" zostało założone w Tokio w 1900 roku przez Shobei Kitajimę, który koordynował powstawanie wszystkich numerów "Isho Sekai". W epilogu magazynu "Isho Sekai" wyjaśniono, że periodyk jest publikowany co miesiąc, piątego dnia miesiąca, dostarczając projektantom najnowszych osiągnięć w dziedzinie projektowania kimon, farbowania tkanin i tkania wzorów. Wiele wzorów po 1900 roku filtrowało ówczesną zachodnią estetykę secesji i adoptowało ją do tradycyjnych form japońskich.
